ไลฟ์สไตล์

ความทรงจำ…ที่หวนคิดถึง

เชื่อว่าหลายคนคงมีความทรงจำที่อยากจะจดหรืออยากจะลืม เหมือนกับการลืมคน ๆ หนึ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดและมีน้ำตา ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ครอบครัวขอเราก็ประกอบอาชีพค้าขาย ตอนเป็นเด็กจำได้ว่าเคยไปขายของกับแม่และไปนอนหลับแบบไม่รู้ตัวตามประสาเด็กน้อยพูดง่าย ๆ ฉันเองโตมากับตลาดไม่ว่าจะตลาดนัด ตลาดสด ล้วนผ่านมาทั้งหมดแล้ว จนเวลาผ่านไปเมื่อฉันอายุ 14 ปีถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นเป็นเวลาตี 3 โดยประมาณผู้เป็นแม่ได้ปลุกร่างกายอันอวบอิ่มของฉันออกจากห้วงความฝัน บอกให้ไปอาบน้ำแต่งตัวไปขายของช่วยที่ตลาดสด ในตอนนั้นฉันไม่อยากไปเอามาก ๆ ร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาเป็นสายเลือดปานผีเสื้อสุมทร

และแล้วก็มาถึงตลาดสดจนได้ สีหน้าตั้งแต่เดินเข้ามาจนถึงแผงลอยของแม่ ก็มีท่าทางที่หงุดหงิดด้วยนิสัยร่าเริงได้คุณแม่มาเต็มเปี่ยม ทำให้ฉันต้องยิ้มต้อนรับลูกค้าและยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่มาซื้อของอย่างไม่ขาดสาย แม่ค้าที่อยู่ข้างแผงลอยละแวกนั้นของคุณแม่กลับพูดหยอกล้อว่า  “ฉันน่ารักอยากจะได้เป็นลูกสะใภ้ ” ความหงุดหงิดไม่อยากมาตั้งแต่ตอนแรกพอได้ยินทำให้อดยิ้มไม่ได้  ทั้งส่งของช่วยคุณพ่อที่ตอนนี้ข้อเท้าเริ่มมีปัญหา วุ่นวายกันไปหมดรู้แล้วว่าทำไมถึงอยากให้มาช่วย  เพราะมันทำไม่ทันลูกค้านั่นเอง

รู้ตัวอีกทีตอนนี้ฉันก็ทำแบบนี้ในทุกวันหยุด ถ้าได้ไปโรงเรียนคุณแม่ก็จะเว้นวันให้ลงมาแพ็คของช่วยช่วงตี 2 ฉันเองก็ลุกบ้างไม่ลุกบ้างเตียงนอนที่นุ่มเหมือนนอนอยู่บนปุยเมฆ หมอนนิ่ม ๆ นอนแล้วฝันดีทุกคืนและขาดไม่ได้คือหมีเน่าของฉันกอดแล้วอุ่นใจเป็นที่สุด ทุกสถานการณ์ที่แม่เจอ ทั้งฝนตกก็ต้องไปขายของ บ้านก็ไม่ใช่ว่าจะใกล้กับตลาด เศรษฐกิจที่คล่องตัวก็ขายของดีอย่างกันเทน้ำเทท่า ช่วงที่ขายไม่ได้ของแม่ก็เคยมี คุณยายท่านหนึ่งขายผักสดอยู่ข้างคุณแม่ มักบอกฉันว่า “ค่อย ๆ ขายนะเดี๋ยวก็หมด” ถึงตอนนี้ท่านจะไม่อยู่แล้วแววตามองฉันในตอนนั้น ด้วยความเอ็นดูน่าเกรงขามฉันยังจำได้ไม่เคยลืม ในตอนคุณยายนั่งรถสามล้อขนของไปขายที่อื่น ตลาดสดตอนนี้คนเดินน้อยลงเพราะสายมากแล้ว

เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันมักผ่านไปเร็วเสมอ แม้เวลาในตอนนั้นเราอาจจะมองว่ามันช้าก็ตามมักหวนคิดถึงในช่วงเวลานั้นเสมอ ทุกสิ่งที่ผ่านมาทำให้รู้ว่าตลาดคือที่ทำงานของแม่และพ่อ ถ้าฉันเป็นแม่ก็อาจจะสอนให้ลูกได้รู้ว่านี่คือ อาชีพของพ่อและแม่กว่าจะหาเงินมาได้ต้องทำอย่างไร ต้องเหนื่อยแค่ไหนไม่ใช่แค่ขายของแต่มันต้องเตรียมของที่จะมาขาย ความเอาใจใส่ลูกค้าใส่เขาใจเรากับคนที่ซื้อไปรับประทานและเอาไปขายต่อก็สำคัญ มันทำให้ฉันรู้ว่าคนเราย่อมภูมิใจในสิ่งที่เราทำแม้มันจะเหนื่อยขนาดไหน คุณยายที่ขายของตั้งแต่เด็ก ๆ ท่านก็รักอาชีพนี้ของท่านเหมือนกัน ฉันคิดว่าท่านคงจะภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่ของอาชีพที่ทุกคนเรียกว่ากันว่า “แม่ค้า” ถึงที่สุดตราบลมหายใจ