ชวนอ่าน

Il Piccolo Lamantino

ตัวละครในเรื่อง: Manuela, Silvio, Libia, Raffy, Luis, Angelina, Gomez

ตัวละครหลัก: Manuela

ตัวละครรอง: Libia, Raffy, Silvia

สถานที่ตามเนื้อเรื่อง San Larenzo, Bacino Amazzonico, Colombia

เรื่องราวที่กล่าวถึงในหนังสือนำมาจากเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

เรื่องย่อ

หมู่บ้านที่มานูเอลลาอาศัยอยู่กับพ่อ ทุกคนเป็นพรานและนักตกปลา ทุกคนถูกปลูกฝังกันมาว่า ถ้าใครล่าพะยูนได้จัดว่าเป็นพรานมีฝีมือ และเนื้อของพะยูนขายได้ราคาดีกว่า

มานูเอลลามีความฝันว่าวันหนึ่งเธอจะเป็นพรานที่เก่งและร่วมล่าพะยูนร่วมกับพ่อ วันหนึ่งความฝันของมานูเอลลาก็เป็นจริง เมื่อเธอกับพ่อช่วยกันสังหารพะยูนจนสำเร็จ ขณะที่จะนำซากพะยูนขึ้นบนเรือเพื่อนำไปขาย พวกเขาสังเกตเห็นว่ามีลูกพะยูนที่เกาะติดกับแม่อีกตัวหนึ่ง มันได้รับบาดเจ็บทีหลังเป็นทางยาว ในตอนนั้นเองที่มานูเอลลาเปลี่ยนความคิดของเธอไปตลอดกาล เธอสัญญากับซากแม่พะยูนว่าเธอจะปกป้องพะยูนน้อยตัวนั้น รักษาบาดแผลให้หาย แล้วจะปล่อยลงในแม่น้ำ

เมื่อกลับเข้าหมู่บ้าน ทุกคนต่างมาแสดงความยินดีกับเธอและพ่อของเธอ มานูเอลลากอดพะยูนน้อยไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้โกเมซพ่อค้าที่รับซื้อเนื้อพะยูนมาเอาตัวมันไป พ่อต้องบังคับให้เธอส่งพะยูนน้อยให้โกเมซ ลิเบียลูกพี่ลูกน้องของเธอก็สนับสนุนให้เธอส่งพะยูนให้กับโกเมซ แต่เมื่อมองตาลิเบีย มานูเอลาก็รู้ว่าลิเบียต้องมีแผนบางอย่าง

คืนนั้นมานูเอลาไปค้างบ้านลิเบีย เหมือนที่เคยไปเป็นประจำ พอตกดึกทุกคนเข้านอนกันหมด ลิเบียกับมานูเอลาก็พายเรือตรงไปบ้านโกเมซในความมืด เรือพายในความมืดสะเปะสสะปะชนกับติ่งชนกิ่งไม้ตรงโน้นตรงนี้ ถ้าพายกลางวันใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาที แต่คืนนั้นเด็กหญิงทั้งสองคนใช้เวลาพายไปเกินชั่วโมงกว่าจะถึงจุดหมาย ทั้งสองช่วยกันขโมยพะยูนน้อยลงเรือ แต่ปัญหาคือถ้ากลับไปหมู่บ้านทุกคนจะรู้และมานูเอลาจะถูกพ่อทำโทษ ทั้งสองเลยพายเรือต่อไปยังบ้านของย่า

ย่าเคยเป็นพยาบาลอยู่ในเมือง ปัจจุบันก็รักษาคนเจ็บบ้างหรือลูกสัตว์ป่วยบ้าง ย่าบ่นนิดหน่อยเมื่อเห็นเด็กสองคนพายเรือมาตอนกลางคืน แต่เมื่อเห็นมานูเอลาอุ้มพะยูนน้อยบาดเจ็บเข้ามา ก็ช่วยทำแผล และหาอ่างซักผ้ามาให้ บอกเด็กๆให้เปลี่ยนนำ้ในอ่างวันละสองครั้งและต้องคอยป้อนนมพะยูนน้อยบ่อยๆ 

วันรุ่งขึ้นซิลวิโอพ่อของมานูเอลามาตามทวงพะยูนคืน ย่าไม่ให้ทั้งหลานสาวและพะยูนน้อย ซิลวิโอโกรธมากและกลับไป ย่าบอกมานูเอลาว่าต้องเตรียมคิดวางแผนจะทำอะไรต่อไปกับพะยูนน้อย ถ้าไม่มีแผนการที่ดี ย่าจะเอาพะยูนไปคืนโกเมซ

เด็กทั้งสองคนช่วยกันคิด ย่ามีสระน้ำที่เคยใช้เลี้ยงปลา ขนาดของมันใหญ่มากพอที่จะเลี้ยงพะยูนน้อยในนั้น เด็กสองคนจึงช่วยกันทำความสะอาดสระน้ำและเติมน้ำลงไปด้วยการปั๊มน้ำด้วยมือดึงน้ำจากแม่น้ำมาลงในสระ ใช้เวลาทั้งวันก็ได้ไม่ถึงครึ่งสระ ย่าบอกให้รอฝนตกลงมาก แต่จนแล้วจนรอดฝนก็ยังไม่ตกลงมา

มานูเอลาค่อยๆเรียนรู้ว่าการลงมือทำอะไรสักอย่างไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกับการวางแผนลงในกระดาษ แต่มานูเอลาก็ยังคงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับซากแม่พะยูน

วันเวลาผ่านไปคนในหมู่บ้านก็พูดถึงเรื่องที่มานูเอลาทำลงไป บางคนที่เป็นคนไข้ของย่าราฟฟี่มาเห็นพะยูนน้อยในสระเลี้ยงปลา พวกเขาก็เริ่มพูดถึงปลาชนิดต่างๆที่หายากมากขึ้นเรื่อยๆ รวมทั้งพะยูนที่กำลังจะสูญพันธุ์ลงไป

วันหนึ่งย่าก็บอกมานูเอลากับลิเบียว่า น่าจะทำตามแผนขั้นต่อไปได้แล้ว คือเชิญคนในหมู่บ้านใกล้ๆและหมู่บ้านของมานูเอลา เพื่อให้มารู้จักกับ Airuwe ชื่อของพะยูนน้อยที่มานูเอลาตั้งให้ แม้แต่พ่อของมานูเอลาก็มา ทุกคนมาดู Airuwe และลิเบียนั่งอยู่ข้างสระน้ำคอยตอบคำถามต่างๆของคนที่สนใจอยากรู้เกี่ยวกับมัน โกเมซก็มาและบอกกับมานูเอลาว่า คอยดูสักวัน Airuwe เป็นของเขา เขาจะเอากลับคืนมาให้ได้

เวลาผ่านไปชาวหมู่บ้านทั้งหลายเห็นความสำคัญของพะยูนมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่โรงเรียนของเด็กหญิงทั้งคู่ก็พาเด็กๆนักเรียนมาดู ครูให้ความสนใจมากขึ้น การล่าพะยูนกลายเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่ตำรวจก็ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน

วันหนึ่งโกเมซล่าพะยูนมีคนแจ้งตำรวจแต่กว่าตำรวจจะมา โกเมซก็หนีออกจากหมู่บ้านไปแล้ว ก่อนไปก็ตะโกนใส่มานูเอลาว่าขอบใจรอยแผลเป็นกลางหลังของ Airuwe ทำให้เขาจำมันได้ในทันที

เวลาผ่านไปอีกหลายปี มานูเอลากับลิเบียและเพื่อนร่วมอุดมการณ์อนุรักษ์ตอนนี้ขยายไปอนุรักษ์เต่า ขณะที่เรือจอดเสียอยู่กลางแม่น้ำ มานูเอลาก็เห็นเสียงพ่นลมหายใจบนผิวน้ำ จมูกโตๆของพะยูนโผล่ขึ้นมา และเธอได้เห็นรอยสีขาวเหมือนฟ้าผ่าที่กลางหลังของพะยูนตัวนั้น

หนังสือเล่มนี้สนุกมาก นักเขียนเป็นนักสัตววิทยา ที่ใช้แนวคิดในการอนุรักษ์สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่กำลังจะสูญพันธุ์ มาเล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงให้เป็นหนังสือที่น่าสนใจ เด็กอายุ 9 - 10 ปี อ่านสนุก และติดตามอ่านต่ออย่างไม่น่าเบื่อ เนื้อหาในหนังสือที่สนใจมากที่สุดเป็นตอนท้ายของเรื่อง ที่ตัวร้ายอย่าง Gomez บอกกับ Manuela ว่าขอบคุณรอยเย็บกลางหลังทำให้เขารู้ว่าเป็น Airuwe ตัวที่ Manuela เคยเลี้ยงและปล่อยมันไป

ตอนนั้นไม่แน่ใจว่า Gomez ฆ่ามันไปแล้วจริงๆ หรือตั้งใจจะทำให้ Manuela เศร้าโศกและเจ็บปวดใจ ตอนสุดท้ายจบดี เมื่อ Manuela เห็น Airuwe พร้อมกับรอยแผลเป็นสีขาวกลางหลังของมันอีกครั้ง ตรงจุดนี้ถือว่าจบเรื่องได้ดี เหมาะสมกับวัยที่เด็กอ่าน

แนะนำหนังสือเล่มนี้ สำหรับคนที่อยากเขียนหนังสือแนวสารดีให้เด็กอ่าน นักเขียนใช้ภาษาสั้นกระชับ อธิบายไม่ซับซ้อน มีภาพประกอบเล็กน้อยแค่บทละหนึ่งภาพเท่านั้น เฉพาะฉากสำคัญในบทนั้นๆ พอให้เด็กคิดและจินตนาการภาพตามได้ไม่ยาก