นิยายจีน สองนครสิบห้าวัน - หม่าป๋อยง

นิยายจีนอิงประวัติศาสตร์สมัยต้นราชวงศ์หมิง เรื่อง "สองนครสิบห้าวัน" ผลงานเขียนของ 'หม่าป๋อยง (Ma Bo Yong | 马伯庸)' แปลเป็นภาษาไทยโดย 'สนสราญ' แม้จะเปิดเรื่องราวของตัวละครในยุคสมัยของจักรพรรดิเหรินจงที่กำลังจะเปลี่ยนผ่านไปยุคสมัยของจักรพรรดิเซวียนเต๋อ แต่ความเกี่ยวพันของเรื่องราวทั้งหลายก่อนหน้านั้นมันเกี่ยวโยงไปจนถึงสมัยจักรพรรดิหย่งเล่อ หม่าป๋อยงสร้างเรื่องราวของตัวละครให้มีความซับซ้อนมีปมเงื่อนเบื้องหลัง พัวพันตัวละครในประวัติศาสตร์กับตัวละครสมมติได้อย่างแนบเนียนเหลือเชื่อ

สั่งซื้อหนังสือในรูปแบบ eBook ความยาว 4 เล่มจบ ได้ที่ Meb Market

สองนครสิบห้าวัน

นิยายอิงประวัติศาสตร์เข้มข้น

ในนิยายเรื่องสองนครสิบห้าวัน โดย หม่าป๋อยง (Ma Bo Yong | 马伯庸) เรื่องราวเริ่มต้นปลายรัชสมัยเหรินจง จักพรรดิหงซี ได้มอบหมายภารกิจให้กับรัชทายาทจูจันจีให้เดินทางมายังเมืองอิงเทียนเพื่อดูแลงานเตรียมการย้ายพระนครจากเป่ยจิงกลับหนานจิง เรือพระที่นั่งกำลังจะเข้าเทียบท่ากลับเกิดระเบิดขึ้น ข้าราชสำนักและขันทีที่ติดตามเสด็จและข้าราชบริพารเมืองอิงเทียนที่มารอรับเสด็จถูกระเบิดล้มตายและบาดเจ็บเป็นจำนวนมา

รัชทายาทจูจันจีกลับรอดพ้นมาได้อย่างหวุดหวิดด้วยการช่วยเหลือของอู๋ติ้งหยวน ซึ่งเฝ้ารับเสด็จอยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่นำ้ โดยเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ต้องสงสัยในการวางระเบิดเรือพระที่นั่ง จึงกุมตัวกลับไปให้หน่วยงานองครักษ์เสื้อแพรทำหน้าที่สืบสวน ทั้งสองได้พบกับอวี๋เซียนข้าหลวงรักษาการพระนครหลวงเดิม รัชทายาทจูจันจีจึงเปิดเผยฐานะที่แท้จริงให้ทุกคนทราบและกลายเป็นอู๋ติ้งหยวนที่ถูกขังคุกโทษฐานหมิ่นพระเกียรติรัชทายาท

อวี๋เซียนได้รับมอบหมายจากรัชทายาทจูจันจีให้สืบสวนคดีระเบิดเรือพระที่นั่ง อวี๋เซียนได้รับคำเตือนจากอู๋ติ้งหยวนให้ระวังเหตุการณ์ยังไม่จบ มีการระเบิดสะพานหินที่รัชทายาทจูจันจีเสด็จพระราชดำเนินอีกครั้ง มีผู้ลอบยิงธนูใส่รัชทายาทจูจันจีจนทำให้ได้รับบาดเจ็บ อวี๋เซียนได้รับความไว้วางใจเพิ่มขึ้นเมื่อเขาเป็นผู้หยุดขบวนเสด็จประพาสได้ทันแต่อุบัติเหตุทำให้เจิ้งเหอตกลงไปในน้ำหมดสติและไม่สามารถคุ้มกันรัชทายาทได้ อวี๋เซียนได้รับคำสั่งให้สืบหาผู้ลงมือลอบสังหาร เขาขออนุญาตนำอู๋ติ้งหยวนเข้ามาช่วยเหลือโดยจ่ายค่าตอบแทนให้จำนวนหนึ่งเพื่อช่วยพารัชทายาทหนีออกจากนครหนานจิงจากผู้ปองร้าย

ในขณะที่ตามสืบหาเบาะแสพบหมอหญิงซูจิงซีที่เป็นอีกบุคคลที่น่าสงสัยว่าจะเกี่ยวพันกับการลอบวางระเบิด แต่เมื่อทราบว่านางต้องการแก้แค้นจูปู้ฮวาขันทีทรยศที่ต้องการสังหารรัชทายาทจูจันจี ความสงสัยก็ดูเบาบางลงไป และเพราะบาดแผลของจูจันจีจำเป็นต้องรักษา หมอหญิงซูจิงซีเป็นคนเดียวที่จะสามารถช่วยรักษาบาดแผลของจูจันจี จึงต้องร่วมทางไปส่งรัชทายาทจูจันจีกลับนครหลวงเป่ยจิง ระหว่างการเดินทางหลบหนีจากการถูกตามล่าของกลุ่มกบฎ ซึ่งไม่รู้เลยว่าขุนนางคนไหนที่ยังจงรักภักดีต่อจักรพรรดิ หรือ ขุนนางคนไหนที่ให้ความช่วยเหลือผู้ที่ต้องการชิงบัลลังก์ ซึ่งรวมกำลังกับเจ้าแม่ลัทธิบัวขาวเพื่อลอบสังหารรัชทายาท 

จุดเปลี่ยนที่สำคัญเมื่อคณะเดินทางของบุคคลทั้งสี่ต้องแยกกัน อวี๋เซียนเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากพระมาตุลา ในขณะที่อู๋ติ้งหยวนกลายเป็นเป้าหมายใหม่ที่ถูกลัทธิบัวขาวจับตัวไป ส่วนจูจันจีเดินทางกับซูจิงซีเพื่อไปช่วยเหลืออู๋ติ้งหยวนจากลัทธิบัวขาว เมื่อทั้งหมดสามารถหนีเอาตัวรอดออกมาได้แล้วก็ร่วมเดินทางฝ่าฟันอุปสรรคใหญ่ ผู้อยู่เบื้องหลังการชิงบัลลังก์เริ่มเผยตัวตนออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน ในขณะเดียวกันความลับดำมืดของตัวละครหลักในคณะเดินทางก็เผยออกมาเช่นกัน พวกเขาจะยังสามารถเดินร่วมทางกันได้ต่อไปจนถึงนครหลวงเป่ยจิงได้อย่างราบรื่นหรือไม่ ต้องติดตามกันต่อไป

ทำไมต้องสิบห้าวัน

ในเรื่องนี้แสดงให้เห็นความเชื่อเรื่องโชคลางและฤกษ์ยาม วันที่เป็นฤกษ์ยามดี จูจันจีจะต้องเข้าไปในเมืองหลวงเก่าให้ได้ก่อนวันนั้น มิเช่นนั้นแล้ว อาจพลาดโอกาสสำคัญไปตลอดชีวิต ซึ่งผู้อยู่เบื้องหลังและวางแผนก่อกบฎได้ไปรอล่วงหน้าในนครหลวงเรียบร้อยแล้ว จูจันจีกับผู้ช่วยเหลือของเขาอย่าง อู๋ติ้งหยวนที่เชี่ยวชาญในการต่อสู้และอวี๋เซียนที่อาศัยมันสมองในการแก้ปัญหาต่างๆ สามารถฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปได้ ในขณะเดียวกันความลับดำมืดในใจที่ถูกเก็บซ่อนของทั้งอู๋ติ้งหยวนและซูจิงซี ก็ค่อยๆ เปิดเผยออกมา

ภาพของชาวบ้านเด่นชัด

ถ่ายทอดความทุกข์ยากของประชาชนผ่านการเดินทางของรัชทายาทจูจันจี เริ่มเรื่อง จูจันจี ตกนำ้เพราะแรงระเบิด ได้รับการดูแลจากจูปู้ฮวา แล้วก็พบว่าตกอยู่ในกำมือของผู้ทรยศ ได้อวี๋เซียนช่วยพาหนี ต้องแอบซ่อนตัวในถังอุจจาระ ถูกขังคุกน้ำในบ้านคหบดีสกุลหวังที่เคยถวายเรือพระที่นั่งพร้อมระเบิดให้ ถูกขังคุกเพราะบังเอิญไปอยู่ในกลุ่มคนงานลากเรือข้ามเขื่อนที่ก่อการจลาจลพอดี เลยติดร่างแหไปด้วย ได้รับการช่วยเหลือจากผู้เฒ่าหัวหน้าหน่วยลัทธิบัวขาว หนีรอดออกจากคุกได้ ตลอดการเดินทางจูจันจีได้เรียนรู้และสัมผัสประสบการณ์ของชีวิตชาวบ้านธรรมดา และคำพูดที่อวี๋เซียนมักสอนเขาอยู่เป็นประจำนั่นคือ “ประชาชนสำคัญที่สุด” สุดท้ายแล้วระหว่างการเดินทางในสิบห้าวันนี้ จูจันจีก็ได้ตระหนักด้วยตนเองอย่างลึกซึ้งถึงความหมายนั้น

ตัวละครมีความโดดเด่นจดจำได้ง่าย

หม่าป๋อยงสร้างตัวละครที่มีบุคลิกภาพโดดเด่นทำให้ผู้อ่านจดจำได้ง่าย

รัชทายาทจูจันจี คนหนุ่มอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ มีปมด้อยตรงที่ในสายตาขุนนาง เขาไม่เหมาะสมจะขึ้นครองบัลลังก์ เขาก็เลยหันไปเล่นสนุก กัดจิ้งหรีดกับขันทีในวัง จนกระทั่งได้เรียนรู้เทคนิกการเอาชนะจิ้งหรีดแบบโกงๆ มา แล้วเอามาใช้ในการพนันในท้ายๆ เรื่องด้วยไหวพริบได้

อู๋ติ้งหยวน บุตรชายของสิงห์โตเหล็ก อู๋ปู้ผิง มีโรคประจำตัวที่แปลกประหลาดคือ โรคลมชักเมื่อเห็นแสงสว่างจ้ามากๆ เริ่มเป็นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อนตอนที่แอบตามบิดาอู๋ปู้ผิงที่ไปหาน้าเหมยที่เจี้ยวฟาง เกิดทำเพลิงไหม้ขึ้นมา ทำให้เขาตกใจจนเป็นลมชัก หลังจากรู้ว่าไม่ใช่บุตรชายของอู๋ปู้ผิงเขาก็ทำตัวสำมะเลเทเมา และไปหอคณิกาบ่อยครั้ง จนได้ฉายาว่า "ไม้ถ่อปวกเปียก"

อวี๋เซียน ขุนนางชั้นผู้น้อยที่อยู่โยงเฝ้าพระนครหลวงเดิม อาจจะเพราะปากคมเลยไม่เป็นที่พอใจของเพื่อนร่วมงาน ชอบสั่งสอนคนอื่นไม่เว้นแม้กระทั่งรัชทายาท มองคนด้วยสายตาแหลมคม รู้จักใช้งานคนเป็น

ซูจิงซี หมอหญิงมีที่มาลึกลับ ชอบตั้งคำถาม และคำถามเหล่านั้นมีไว้เพื่อชี้นำผู้คนให้เดินไปตามแผนการของตัวเอง เรียกว่าเป็น Master Mind ตัวแม่เลยก็ว่าได้

เหลียงชิงฝู่ ผู้คุ้มกฎลัทธิบัวขาว ที่ถูกเรียกว่า “มารศาสนา” จ้องจะฆ่าอู๋ติ้งหยวนด้วยวิธีการเฉือนเนื้อเป็นชิ้นๆ โดยมีความเชื่อฝังใจว่าเป็นการช่วยปลดปล่อยให้ดวงวิญญาณพ้นทุกข์และไปสู่สุคติ นับว่าเป็นเจตนาดีที่หลงไปในความงมงายสุดกู่ แต่เมื่อเฉลยปมที่มาของความเชื่อผิดๆ ของเขาแล้ว ก็ต้องนำ้ตาซึมเลย

จั๋วเยี่ยเหอ ผู้คุมกฎลัทธิบัวขาว เป็นตัวละครที่มีคาแรกเตอร์ชัดเจนมาก เข้ามาในฉากไหน นางจะต้องหยิบของกินเข้าปากอยู่ตลอดเวลา จะหน้าสิ่ว หน้าขวาน หรือต่อหน้าศพ นางก็ต้องกินบางสิ่งบางอย่าง อ่านแล้วพอจะเก็ทนิดหน่อยว่านางน่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่างถึงได้กินตลอดเวลาแบบนั้น ตอนที่เฉลยก็เศร้าใจไปกับนางด้วยเหมือนกัน คนที่กินเพื่อให้ลืมความทุกข์ความเจ็บปวดสมัยที่เคยอดอยาก ท้องอิ่มก็จะมีความสุข การกินตลอดเวลาก็เพื่อให้ตัวเองมีความสุข จะว่าเศร้าก็เศร้านะ กินแล้วมีความสุขก็กินไปเถอะ ของที่นางกินแต่ละอย่างก็ไม่ซำ้กันด้วย จดมาได้หลายเมนูเลยเชียว

ความสมเหตุสมผล

ความสมเหตุสมผลในนิยายเรื่องสองนครสิบห้าวัน เห็นได้ชัดว่าเป็นงานตั้งใจเขียนอย่างพิถีพิถัน หม่าป๋อยงนอกจากจะรวบรวมข้อมูลมาอย่างดีแล้ว ยังใส่รายละเอียดเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยยิบย่อย จนทำให้รู้สึกเหมือนว่าได้เดินทางข้ามเวลาไปอยู่ในยุคสมัยนั้น เดินตามหลังตัวละคร มองดูชีวิตของผู้คนรอบข้าง และความสัมพันธ์ที่เติบโตงอกงามของพวกเขา

ตัวอย่างเช่นเปิดฉากเรือพระที่นั่งที่จิ้งหรีดตัวหนึ่ง เป็นจิ้งหรีดทรงเลี้ยง ตอนแรกเราแอบคิดว่าต้องการสื่ออะไร ทำไมต้องจิ้งหรีด หลังจากฉากตามหากันจ้าละหวั่น มันก็ถูกเหยียบตายพอดี...แต่ มีเหตุผลที่ใส่มาในเรื่อง เพราะจูจันจีต้องไปพนันกัดจิ้งหรีด เพื่อจะได้โควต้าขึ้นเรือขนส่งที่จะขึ้นไปทางเหนือ เรียกได้ว่าไม่มีส่วนไหนที่งอกเกินมาจากที่ควรจะเป็น ถ้าตามไปอ่านประวัติศาสตร์ก็จะรู้ว่าจูจันจีชอบกันจิ้งหรีดและเคยซื้อจิ้งหรีดราคาแพงถึงพันตำลึง...แม่เจ้า

นิยายเรื่องสองนครสิบห้าวันเล่มนี้ได้ชุบชีวิตหนังสือตำราและบันทึกประวัติศาสตร์ที่แห้งแล้งทำให้มีชีวิตชีวาและจับต้องได้ ทำให้คนที่ไม่ชอบวิชาประวัติศาสตร์หันมาสนใจอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนในยุคสมัยนั้นเพิ่มมากขึ้น เดาได้ว่านักอ่านที่ติดตามงานเขียนของหม่าป๋อยง หลังจากอ่านนิยายจบจะต้องมีความรู้สึกร่วมกันอย่างหนึ่งคือ ไปค้นคว้าอ่านบันทึกประวัติศาสตร์ด้วยความรู้สึกสนุกสนานมากกว่าเดิมแน่นอน

นิยายเรื่องนี้กำลังจะกลายเป็นซีรีส์ออกอากาศทาง IQIYI เอาใบปิดมาให้ดูไปพลางๆ ก่อนค่ะ

สั่งซื้อหนังสือในรูปแบบ eBook ความยาว 4 เล่มจบ ได้ที่ Meb Market